Η ΚΑΥΤΗ ΠΑΤΑΤΑ

Πολύς  λόγος  γίνεται τον τελευταίο καιρό  γύρω μας για την περιβόητη «καυτή  πατάτα». Ο όρος αυτός  μπήκε για τα καλά στη ζωή μας και μάλιστα διαφημίζεται πάρα πολύ από τα δελτία ειδήσεων των ΜΜΕ, από τις εφημερίδες αλλά και από τα χείλη των πολιτικάντηδων.
Τι συμβαίνει λοιπόν με τον μεταφορικό αυτό όρο και πόσο μας επηρεάζει θα προσπαθήσω να αναλύσω έστω και με λίγη δόση χιούμορ.
Για να γίνει φίλοι μου μία πατάτα καυτή πρέπει να υπάρξουν αρκετές προϋποθέσεις.

 Καταρχήν πρέπει να βρεθεί μία πατάτα ενός κάποιου μεγέθους, ικανή να μπει σε έναν φούρνο η όπως είναι με τη φλούδα της  ή τυλιγμένη σε αλουμινόχαρτο για να μην  « αρπάξει » εξωτερικά και μας δείχνει ψημένη ενώ μέσα θα είναι άψητη. Στη συνέχεια πρέπει κάποιος υποτίθεται έξυπνος να ανάψει τον φούρνο , να βάλει μέσα την πατάτα και να ρυθμίσει τον χρόνο αλλά και την θερμοκρασία ψησίματος γιατί αυτός μπορεί να έχει φύγει και να χρειαστεί να την βγάλει από τη φωτιά κάποιος άλλος.
Ο « άλλος » πρέπει να γνωρίζει ότι η πατάτα που θα βγάλει από τον φούρνο θα είναι καυτή και θα πρέπει να έχει λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα ώστε όταν  χρειαστεί την πιάσει να μην καεί. Όλα καλά μέχρι εδώ.
Στην περίπτωση  τώρα της χώρας μας που ταλανίζεται μεταξύ  ευρώ και δραχμής , μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας , μεταξύ  κυβέρνησης και ακυβερνησίας τι έχει γίνει ;
Κάποιος υποτίθεται έξυπνος  και εκλεγμένος έβαλε την  « πατάτα »  στον φούρνο πριν από χρόνια χωρίς να ρυθμίσει χρόνο ψησίματος και θερμοκρασία. Είπε : ‘’ Δεν βαριέσαι. Δεν θα είμαι εγώ αυτός που θα την βγάλει . Άσε  να το έχει το πρόβλημα κάποιος άλλος. ‘’ Και έλεγε στον λαό να μην ανησυχεί καθόλου , η «πατάτα»  είναι στον φούρνο και ψήνεται.
Ο επόμενος που ήρθε , πάλι εκλεγμένος , θέλοντας να δείξει ότι είναι και εξυπνότερος από τον προκάτοχό του ανέβασε τη θερμοκρασία του φούρνου αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Παράλληλα έβαλε και πιο πολύ χρόνο ψησίματος έτσι ώστε να μην προλάβει να την βγάλει αυτός από τη φωτιά αλλά κάποιος άλλος επόμενος έξυπνος και φυσικά εκλεγμένος.
Ήρθε με τη σειρά του και ο επόμενος ο οποίος υποσχέθηκε στον λαό ότι έχει τον τρόπο να βγάλει την πατάτα από τον φούρνο. Μόλις όμως προσπάθησε να την βγάλει τότε διαπίστωσε ότι η πατάτα ήταν υπερβολικά καυτή  και ήταν σχεδόν αδύνατο να την πιάσει με τα χέρια του. Γνώριζε όμως την θερμοκρασία του φούρνου και τον χρόνο ψησίματος αλλά ήθελε να γίνει ήρωας.
Πάνω στην απελπισία του φώναξε τους γείτονες και τους φίλους του να τον βοηθήσουν. Αυτοί του είπαν με ένα στόμα : ‘’ Θα σε βοηθήσουμε αλλά για να βγάλουμε μαζί την καυτή πατάτα από τον φούρνο θα πρέπει να μας δώσεις  όλα τα υπάρχοντα των υπηκόων σου.’’
Δέχτηκε να υπογράψει  την συμφωνία αλλά γείτονες και φίλοι μαζί ήθελαν μία συμφωνία για να δουν τον φούρνο , άλλη συμφωνία για να τον ανοίξουν  και άλλη για να τον βοηθήσουν. Όλες αυτές οι συμφωνίες είχαν έναν κοινό παρανομαστή. Την υποτέλεια και την εξαθλίωση του Ελληνικού λαού.
Έστριψε λοιπόν και αυτός ο εκλεγμένος  έξυπνος και μετά ήρθε ο άλλος, ο εκλεκτός των γειτόνων και φίλων , μη εκλεγμένος ,ο οποίος χαμήλωσε λίγο την θερμοκρασία του  φούρνου και λιγόστεψε τον χρόνο ψησίματος.
Μετά από όλα αυτά έπρεπε να γίνουν εκλογές για να βρούμε τον επόμενο εκλεγμένο  έξυπνο που θα βγάλει την καυτή πατάτα από τον φούρνο.
Όμως αυτή τη φορά κανένας δεν πήρε αυτοδυναμία ( αναμενόμενο άλλωστε ) και κατ’ αυτό τον τρόπο  κανένας δεν θέλει  να πιάσει την πατάτα και να την βγάλει από τη φωτιά.
Και  παίζουν το παιχνίδι της  κολοκυθιάς.
- Εγώ ;  Όχι. Εσύ.
- Γιατί  εγώ ; Όχι αυτός.
           Και πάει λέγοντας η κοροϊδία.
        Με την καυτή πατάτα όμως τι θα γίνει ;
         Δύστυχε  Έλληνα  απλέ  πολίτη. Εσύ  θα την βγάλεις με το ζόρι και είναι βέβαιο  ότι θα σου καούν τα χέρια  αν φυσικά τα εξουσιάζεις μέχρι τότε.